Ongeveer zeven jaar geleden, kwam ik bij cliënten thuis. In diezelfde week waren zij 31 jaar gehuwd met elkaar. De vrouw wilde scheiden en de man wilde dit niet. Hij gunde haar wel haar geluk en wilde meewerken aan de scheiding. De vrouw zat vol met schuldgevoel en wilde graag dat de man in de woning kon blijven wonen. Beiden hadden veel verdriet van de scheiding, de hele situatie en daar hebben we eerst aandacht aan besteed.

Hun 4 kinderen zijn al volwassen, wonen niet meer thuis en hoeven niet bij dit proces betrokken te worden. Wel bespreken we met elkaar hoe het met de kinderen gaat en hoe zij dit nieuws over de scheiding hebben ontvangen.

De man en de vrouw kunnen niet overzien op dat moment wat alle gevolgen en consequenties van hun scheiding inhouden. Fiscale regels? Juridische afspraken? Wat doen we met de lijfrentepolissen? Het begint hen te duizelen. Na veel berekeningen en bedenken van mogelijke oplossingen van mijn kant, is het helaas niet haalbaar dat de man in de woning kan blijven wonen. Dit geeft nog meer verdriet en hier nemen we ook alle tijd voor, zodat de man dit stapje voor stapje kan verwerken.

In de loop van het jaar verzamelen zij alle informatie die nodig is, e-mailen we veelvuldig met elkaar en vinden er gesprekken plaats over alle afspraken die zij maken, zodat zij beiden weer met een gerust hart naar de toekomst kunnen kijken.

Verdriet van de scheiding

Dit traject heeft lang geduurd en is aangepast aan het tempo van hun verwerkingstijd, om het verdriet van de scheiding een plek te kunnen geven. Op enig moment merk ik dat het genoeg is en dat zij aansporing nodig hebben, zodat het traject afgehandeld kan worden.

In het laatste gesprek bespreken we het afgelopen jaar met elkaar en ik geef aan dat het een bijzondere reis was. Een jaar geleden zaten hier twee hele verdrietige mensen en nu zit ik tegenover twee verliefde pubers, die elkaar de wereld en het nieuwe geluk gunnen. Beiden hebben een andere partner gevonden en zij koken zelfs voor elkaar. We lachen met elkaar, nemen de tijd om deze emoties ruimte te geven en met een dikke knuffel nemen wij geëmotioneerd afscheid van elkaar, want zojuist hebben we het convenant ondertekend. Zo komt er een eind aan hun huwelijk en is er plek voor een nieuw begin.

Bij thuiskomst tref ik deze e-mail aan:

Anneke, ook jij bedankt. Het was mooi te beleven met zijn drieën.  Ook wel verrast door jou. Het was mooi te zien dat jij ondanks het feit dat je geacht wordt professioneel te zijn zo intens met ons mee leefde en zelfs ons verdriet maar ook ons nieuwe geluk kon delen. Deed me erg goed. 

Nogmaals dank.

Warme groeten, C. 

Ik doe het inderdaad op mijn manier en werk vanuit mijn gevoel met cliënten, omdat ik dit zelf zo ontzettend heb gemist bij mijn eigen scheiding en voor zo’n e-mail ben ik dan erg dankbaar.