Een moeder belt mij huilend op. Haar dochter is 18 jaar geworden en vader wil niet meer betalen voor studie of andere kosten. Dochterlief moet dat zelf oplossen, is de mening van de vader. Zoals vaker wordt gedacht, is het bij ouders niet altijd duidelijk dat een kind recht heeft op levensonderhoud tot het kind de 21-jarige heeft bereikt.

Als eerste benoem ik het verdriet dat de moeder heeft en dat ik met haar wat stappen door zal nemen om haar situatie wat meer duidelijk te krijgen. Op mijn vraag of zij de afspraken destijds op papier hebben gezet, wordt dit door moeder bevestigd. “Mag ik het convenant lezen?”, vraag ik en dat is geen probleem.

Hoewel het convenant aan meerdere kanten rammelt, met name de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden en de fiscale afspraken (helaas verjaard in deze casus), is duidelijk dat beide ouders zich hebben verplicht tot betaling van de benodigde (studie)kosten, tot aan het moment dat hun dochter de 25-jarige leeftijd bereikt.

Het convenant heeft een executoriale titel en dat betekent dat de gemaakte afspraken uitgevoerd moeten worden en af te dwingen zijn. Het moet wel aantoonbaar zijn dat de dochter goede studieresultaten behaalt en haar behoefte speelt ook een rol.

“Wat moet ik nu doen?”, vraagt de moeder. “Vader gaat echt niet betalen en ik vind het oneerlijk naar onze dochter toe”.

Ik leg haar uit dat de situatie die nu is ontstaan, zeer onwenselijk is. Doordat hun dochter 18 jaar is geworden, kan alleen de dochter een deurwaarder inschakelen om het geld bij haar vader op te eisen. Dit hoort niet thuis op het bord van hun dochter en helaas komt dit vaker voor.

Met de moeder praat ik over het huwelijk, de echtscheiding en al het verlies dat zij heeft geleden. Zij is boos op zichzelf, vindt dat zij tekort schiet als moeder en was destijds niet in staat om te begrijpen wat de gevolgen van de afspraken waren. In al haar verdriet en onder druk van haar partner en advocaat heeft zij compromissen gesloten, om het scheidingsproces af te sluiten.

Ik leg haar uit dat een scheiding complex is en dat haar advocaat haar beter had kunnen en mogen begeleiden. Wanneer je zo in het rouwproces zit, dan kun je de gevolgen van afspraken die over 10 tot 15 jaar een rol gaan spelen echt niet overzien. Haar reactie is heel normaal en op zo’n jonge leeftijd heb je daar over het algemeen geen kennis van. Fiscaliteit, emoties, financiële afspraken, ouderschapsplan, zorgen voor je kind en zelf in de overlevingsstand, het is nogal wat. Daarnaast zijn compromissen niet houdbaar, gemaakte afspraken in overleg en waar beide partners achter staan, houden wel stand.

We spreken nog een tijdje met elkaar en zij wordt steeds rustiger. Ik geef haar nog wat tips (hoe gaat zij met haar dochter en de vader in gesprek) en vraag aan haar of ze mij over een week terug wil bellen, zodat ik met haar mee kan kijken welke acties er misschien nodig zijn en vooral om met elkaar te kijken of vader ook aan tafel wil komen.

Na vier dagen krijg ik een berichtje van de moeder, waarin zij mij bedankt en dat ik de eerste ben die haar erkenning heeft gegeven voor haar verdriet en door het gesprek met mij is de angel eruit gehaald. Op kindniveau heeft zij met haar dochter gesproken en samen hebben zij het opgelost, waarbij vader altijd haar vader zal blijven. Voor het eerst heeft zij na acht jaar het gevoel dat zij de scheiding af kan sluiten.

Tip van gezinsvriendelijk scheiden:
Als afspraken niet goed voelen, dan is dat vaak een juist gevoel.
Kun je de afspraken overzien? Wat zijn de gevolgen op lange termijn?

Er worden afspraken gemaakt waar kinderen, zonder dat zij daar nu iets over kunnen zeggen, verantwoordelijk voor zijn op latere leeftijd. Hoe wil jij daar mee omgaan?

Laat iemand anders meekijken bij twijfel, want een definitief convenant is meestal definitief.